రివల్యూషనరీ కమ్యూనిస్టు పార్టీ ఆఫ్ ఇండియా
రివల్యూషనరీ కమ్యూనిస్టు పార్టీ ఆఫ్ ఇండియా | |
|---|---|
| సెక్రటరీ జనరల్ | బిరెన్ దేకా[1] |
| స్థాపకులు | సౌమ్యేంద్రనాథ్ ఠాగూర్[2] |
| స్థాపన తేదీ | 1 August 1934 |
| ప్రధాన కార్యాలయం | కోల్‌కాతా[1] |
| విద్యార్థి విభాగం | ప్రోగ్రెసివ్ స్టూడెంట్స్ ఫెడరేషన్ ఆఫ్ ఇండియా అస్సాం ప్రొవిన్షియల్ స్టూడెంట్స్ ఫెడరేషన్ |
| యువత విభాగం | ప్రోగ్రెసివ్ యూత్ ఫెడరేషన్ ఆఫ్ ఇండియా |
| రాజకీయ విధానం | కమ్యూనిజం స్టాలినిజం వ్యతిరేక[3] |
| రంగు(లు) | ఎరుపు |
| కూటమి | లెఫ్ట్ ఫ్రంట్ (పశ్చిమ బెంగాల్) లెఫ్ట్ డెమోక్రటిక్ మంచ్ |
రివల్యూషనరీ కమ్యూనిస్ట్ పార్టీ ఆఫ్ ఇండియా అనేది భారతదేశంలోని రాజకీయ పార్టీ. 1934లో కమ్యూనిస్ట్ పార్టీ ఆఫ్ ఇండియా (సిపిఐ) నుండి విడిపోయి సౌమ్యేంద్రనాథ్ ఠాగూర్ కమ్యూనిస్ట్ లీగ్‌గా పార్టీని స్థాపించారు. భారతదేశానికి స్వాతంత్ర్యం వచ్చిన తర్వాత రివల్యూషనరీ కమ్యూనిస్టు పార్టీ ఆఫ్ ఇండియా సాయుధ తిరుగుబాట్లకు నాయకత్వం వహించింది, కానీ తరువాత పార్లమెంటరీ రాజకీయాలకు మారింది. అస్సాం, కేరళ, పశ్చిమ బెంగాల్, తెలంగాణ, ఆంధ్రప్రదేశ్ లలో పార్టీ క్రియాశీలకంగా ఉంది. [4] రెండవ యునైటెడ్ ఫ్రంట్ క్యాబినెట్ (1969)లో భాగంగా పశ్చిమ బెంగాల్‌లో అలాగే రాష్ట్రంలో లెఫ్ట్ ఫ్రంట్ పాలనలో (1977-2011) వివిధ రాష్ట్ర ప్రభుత్వంలో పార్టీ ప్రాతినిధ్యం వహించింది. అస్సాంలో, పార్టీ 1978లో నాలుగు శాసనసభ స్థానాలను గెలుచుకుంది, అయితే ఆ తర్వాత రాష్ట్రంలో దాని రాజకీయ ప్రభావం క్షీణించింది.
కమ్యూనిస్ట్ లీగ్
[మార్చు]ఎస్ఎన్ ఠాగూర్ 1934 ఆగస్టు 1న కమ్యూనిస్ట్ లీగ్‌ని స్థాపించాడు.[5][6][7] ఠాగూర్ బెంగాల్ నుండి కమ్యూనిస్ట్ నాయకుడు, కమ్యూనిస్ట్ ఇంటర్నేషనల్ 1928 ఆరవ కాంగ్రెస్‌కు హాజరయ్యాడు, ఆ తర్వాత ఏడు సంవత్సరాలు ఐరోపాలో ఉన్నాడు.[6][8] లీగ్ ఎగైనెస్ట్ ఇంపీరియలిజం తరపున అతను ఖండంలో పర్యటించాడు.[9] 1928 కమ్యూనిస్ట్ ఇంటర్నేషనల్ కాంగ్రెస్‌లో ఠాగూర్ సంస్థలో ఎంఎన్ రాయ్ పాత్రను సవాలు చేసేందుకు ప్రయత్నించారు.[8] ఠాగూర్ 1928లో కమ్యూనిస్ట్ ఇంటర్నేషనల్ నుండి గుర్తింపు పొందేందుకు ప్రయత్నించి విఫలమైనందుకు ప్రతిస్పందనగా స్టాలిన్ పట్ల శత్రుత్వం వహించాడు.[8] 1934లో భారతదేశానికి తిరిగి వచ్చిన తర్వాత అతను సిపిఐ తన అల్ట్రా-లెఫ్ట్ లైన్‌ను విడిచిపెట్టమని విజ్ఞప్తి చేశాడు.[10] కమ్యూనిస్ట్ ఇంటర్నేషనల్ ఏడవ కాంగ్రెస్ తర్వాత సిపిఐ తన స్థానాలను మోడరేట్ చేసినప్పటికీ, ఠాగూర్ సిపిఐ నుండి విడిపోయి తన స్వంత కమ్యూనిస్ట్ గ్రూప్ (కమ్యూనిస్ట్ లీగ్) స్థాపించారు.[10] 1934 మే లో ఠాగూర్ కొత్త పార్టీ స్థాపన కోసం 'ఇనిషియేటివ్ కమిటీ'ని ఏర్పాటు చేశారు.[5] కమ్యూనిస్ట్ లీగ్ ఇతర వ్యవస్థాపకుల్లో సుధీర్ దాస్‌గుప్తా, ప్రభాత్ సేన్, రంజిత్ మజుందార్, అరుణ్ బెనర్జీ ఉన్నారు.[7]
ఠాగూర్ కాంగ్రెస్ సోషలిస్ట్ పార్టీని తిరస్కరిస్తూ సిపిఐ పాపులర్ ఫ్రంట్ లైన్‌ను ఖండించారు.[11] ఠాగూర్ దృష్టిలో సిపిఐ సోషలిస్టులు, బూర్జువా ప్రతిఘటన అంశాల మధ్య కూటమిని సూచిస్తుంది.[10]
మొదటి సాధారణ ఎన్నికలు
[మార్చు]పార్టీ 1951-1952 ఎన్నికలను బహిష్కరించింది.[12] 1952 అక్టోబరులో, అస్సాం ప్రభుత్వం రివల్యూషనరీ కమ్యూనిస్టు పార్టీ ఆఫ్ ఇండియాపై నిషేధాన్ని ఉపసంహరించుకుంది. [13]
యూనియన్ క్రియాశీలత
[మార్చు]రివల్యూషనరీ కమ్యూనిస్టు పార్టీ ఆఫ్ ఇండియా యునైటెడ్ ట్రేడ్ యూనియన్ కాంగ్రెస్‌లో చురుకుగా ఉంది.[14]
బీహార్‌లో ఆర్‌సిపిఐ
[మార్చు]రివల్యూషనరీ కమ్యూనిస్టు పార్టీ ఆఫ్ ఇండియా బీహార్‌లో ఎన్నడూ ప్రాముఖ్యతను పొందలేదు. పార్టీ ప్రభావం ఛోటానాగ్‌పూర్‌లోని కొన్ని కార్మిక సంఘాలను మాత్రమే కలిగి ఉంది.[15] రివల్యూషనరీ కమ్యూనిస్టు పార్టీ ఆఫ్ ఇండియాచే ప్రభావితమైన ఒక యూనియన్ హిందుస్థాన్ ఖాన్ మజ్దూర్ సంఘ్, బొగ్గు గని కార్మికుల యూనియన్.[16]
మాస్ ఆర్గనైజేషన్స్
[మార్చు]- విద్యార్థుల రెక్కలు:
- అస్సాం ప్రావిన్షియల్ స్టూడెంట్స్ ఫెడరేషన్ (1949 వరకు)
- ప్రోగ్రెసివ్ స్టూడెంట్స్ ఫెడరేషన్ ఆఫ్ ఇండియా
- యూత్ వింగ్: ప్రోగ్రెసివ్ యూత్ ఫెడరేషన్ ఆఫ్ ఇండియా
- రైతుల విభాగం: కృషక్ పంచాయతీ
- మహిళల విభాగం: క్సోడౌ ఆక్సోం ప్రగతి నారీ సంఘ (సదౌ అస్మ్ ప్రగతి నారీ సంఘ)
నాయకులు
[మార్చు]- సౌమ్యేంద్రనాథ్ ఠాగూర్
- హరేన్ కలిత
- బిష్ణు ప్రసాద్ రభా
- ఖగెన్ బార్బరువా
- బనేశ్వర్ సైకియా
- బిరెన్ దేకా
- హరకాంత దాస్
- మిహిర్ బైన్
- తరుణ్‌సేన్ దేకా
- మోహన్ హజారికా
- సుధీంద్రనాథ్ కుమార్
- సాబిత్రి చెటియా
- మోహన్‌లాల్ ముఖర్జీ
- బిమలానంద ముఖర్జీ
మూలాలు
[మార్చు]- ↑ 1.0 1.1 "Contact Us".
- ↑ Sengupta, Subodh Chandra and Bose, Anjali (editors), Sansad Bangali Charitabhidhan (Biographical dictionary) Vol I, 1976/1998, (in Bengali), p. 607, ISBN 81-85626-65-0
- ↑ "The Defeat of the Left Front and the Search for Alternative Leftism - Radical Socialist".
- ↑ https://www.rcpi-communist.in/p/contact-us.html.
{{cite web}}: Missing or empty|title=(help) - ↑ 5.0 5.1 Partido de los Trabajadores Socialistas.
- ↑ 6.0 6.1 S. N. Sadasivan (1977). Party and democracy in India. Tata McGraw-Hill. pp. 88–90. ISBN 9780070965911.
- ↑ 7.0 7.1 Society and Change. Mihir Purkayastha for the ASSSC. April 1995. pp. 1, 4, 36.
- ↑ 8.0 8.1 8.2 David M. Laushey (1975). Bengal terrorism & the Marxist left: aspects of regional nationalism in India, 1905–1942. Firma K. L. Mukhopadhyay. p. 91. ISBN 9780883864678.
- ↑ John Patrick Haithcox (8 March 2015). Communism and Nationalism in India: M.N. Roy and Comintern Policy, 1920–1939. Princeton University Press. p. 81. ISBN 978-1-4008-6932-9.
- ↑ 10.0 10.1 10.2 S. Chowdhuri (7 November 2007). Leftism in India, 1917–1947. Palgrave Macmillan UK. pp. 203–205. ISBN 978-0-230-28804-1.
- ↑ Alexander, Robert J. Trotskyism in India
- ↑ West Bengal (India). Land and Land Revenue Dept (1965). Report on the Administration of West Bengal. pp. 5–6.
- ↑ Arupjyoti Saikia (12 August 2015). A Century of Protests: Peasant Politics in Assam Since 1900. Routledge. p. 246. ISBN 978-1-317-32560-4.
- ↑ "United Trade Union Congress and Others"
- ↑ Sadhna Sharma (1995). States Politics in India. Mittal Publications. p. 96. ISBN 978-81-7099-619-4.
- ↑ Cahiers Léon Trotsky (21 ed.). Institut Léon Trotsky. 1985. p. 10.
బాహ్య లింకులు
[మార్చు]- ఠాగూర్, సౌమ్యేంద్రనాథ్ (1901–1974)
- రాబర్ట్ అలెగ్జాండర్ రచించిన ట్రోత్స్కీయిజం ఇన్ ఇండియా
- సౌమ్యేంద్రనాథ్ ఠాగూర్ రచనలు
