1937 భారత ప్రాదేశిక ఎన్నికలు
| |||||||||
| |||||||||
 | |||||||||
భారత ప్రభుత్వ చట్టం 1935 ప్రకారం 1936–37 శీతాకాలంలో బ్రిటిష్ ఇండియాలో ప్రాంతీయ ఎన్నికలు జరిగాయి. మద్రాస్, సెంట్రల్ ప్రావిన్సులు, బీహార్, ఒరిస్సా, యునైటెడ్ ప్రావిన్స్‌లు, బాంబే ప్రెసిడెన్సీ, అస్సాం, వాయువ్య సరిహద్దు ప్రావిన్స్,బెంగాల్, పంజాబ్, సింధ్ మొత్తం పదకొండు ప్రావిన్స్‌లలో ఎన్నికలు జరిగాయి.
ఎన్నికల తుది ఫలితాలు 1937 ఫిబ్రవరిలో ప్రకటించారు. బొంబాయి, మద్రాస్, సెంట్రల్ ప్రావిన్స్‌లు, యునైటెడ్ ప్రావిన్స్‌లు, నార్త్-వెస్ట్ ఫ్రాంటియర్ ప్రావిన్స్, బీహార్, ఒరిస్సా ఏడు ప్రావిన్సులలో భారత జాతీయ కాంగ్రెస్ అధికారంలోకి వచ్చింది. అయితే బెంగాల్ తప్ప అతిపెద్ద పార్టీ అయిన కాంగ్రెస్ పంజాబ్, సింధ్, అస్సాంలలో అధికారం పొందలేదు. ఆల్-ఇండియా ముస్లిం లీగ్ ఏ రాష్ట్రంలోనూ ప్రభుత్వాన్ని ఏర్పాటు చేయడంలో విఫలమైంది.
భారత ప్రజల ఎన్నికైన ప్రతినిధులను సంప్రదించకుండానే రెండవ ప్రపంచ యుద్ధంలో భారతదేశాన్ని పోరాట యోధుడిగా ప్రకటించే వైస్రాయ్ లార్డ్ లిన్లిత్‌గో చర్యకు నిరసనగా 1939 అక్టోబరు, నవంబరులలో కాంగ్రెస్ మంత్రివర్గాలు రాజీనామా చేశాయి.
భారత ప్రభుత్వ చట్టం 1935 ఓటు హక్కు పొందిన వ్యక్తుల సంఖ్యను పెంచింది.[1] [2] సుమారు 30 మిలియన్ల మంది, వారిలో కొందరు మహిళలు ఓటు హక్కును పొందారు. ఈ సంఖ్య భారతీయ వయోజనులలో ఆరవ వంతు. భూమి చట్టం యాజమాన్యం, అద్దె వంటి ఆస్తి అర్హతల ఆధారంగా పరిమిత వయోజన ఫ్రాంచైజీని అందించింది. అందువల్ల గ్రామీణ ప్రాంతాల్లోని భూ యజమానులకు. ధనిక రైతులకు అనుకూలంగా మారింది. [2]
ఎన్నికల ప్రచారం
[మార్చు]లక్నో నగరంలో జరిగిన 1936 సెషన్‌లో, కాంగ్రెస్ పార్టీ, పార్టీ అధ్యక్షుడిగా కొత్తగా ఎన్నికైన నెహ్రూ నుండి వ్యతిరేకత ఉన్నప్పటికీ, 1937లో జరిగే ప్రావిన్షియల్ ఎన్నికలలో పోటీ చేసేందుకు అంగీకరించింది.[3] విడుదలైన కాంగ్రెస్ నేతలు ఎన్నికల పునరుద్ధరణను ఊహించారు.గాంధీ నాయకత్వంలో శాసనోల్లంఘన ఉద్యమం ద్వారా వారి కీర్తిని మెరుగుపరచుకోవడంతో వారు బలమైన స్థితిని పొందారు.[4] ఎన్నికల ద్వారా కాంగ్రెస్ తన ప్రజా ఉద్యమాన్ని రాజకీయ సంస్థగా మార్చుకోవాలని ప్రయత్నించింది. దాదాపు 1500 స్థానాలకు గాను 758 స్థానాల్లో కాంగ్రెస్ విజయం సాధించి, ఏడు ప్రాంతీయ ప్రభుత్వాలను ఏర్పాటు చేసింది.యునైటెడ్ ప్రావిన్సులు, బీహార్, సెంట్రల్ ప్రావిన్సులు, బొంబాయి, మద్రాసులలో కాంగ్రెస్ ప్రభుత్వాలను ఏర్పాటు చేసింది.[5]
పార్టీ ఎన్నికల వేదిక మతతత్వాన్ని తగ్గించింది. నెహ్రూ 1937 మార్చిలో ముస్లిం సామూహిక సంప్రదింపు కార్యక్రమం ప్రారంభించడంతో ఈ వైఖరిని కొనసాగించారు. అయితే 482 ముస్లిం స్థానాలకు గాను కాంగ్రెస్ కేవలం 58 స్థానాల్లో మాత్రమే పోటీ చేసి 26 స్థానాల్లో మాత్రమే విజయం సాధించిందని ఆ ఎన్నికలు రుజువు చేశాయి.ఇంత పేలవమైన ప్రదర్శన ఉన్నప్పటికీ, పార్టీ అన్నివర్గాలకు ప్రాతినిధ్యం వహిస్తుందని కాంగ్రెస్ తన వాదనను కొనసాగించింది.[1] తమ ముస్లిం దేశస్థులను ఆకర్షించడంలో కాంగ్రెస్ మంత్రిత్వ శాఖలు సఫలం కాలేదు.ఇది చాలా వరకు అనుకోకుండా జరిగింది.[5]
ఫలితాలు
[మార్చు]1937 ఎన్నికలు ముస్లిం లీగ్ లేదా కాంగ్రెస్ ముస్లింలకు ప్రాతినిధ్యం వహించలేదని నిరూపించాయి. ఇది ముస్లిం రాజకీయాల ప్రాంతీయ మూరింగ్‌లను కూడా ప్రదర్శించింది.[6] ముస్లింలకు కేటాయించిన స్థానాలలో దాదాపు 25 శాతం ముస్లిం లీగ్ కైవసం చేసుకుంది. కాంగ్రెస్ ముస్లింలు 6 శాతం సాధించారు. ముస్లిం సీట్లలో ఎక్కువ భాగం ప్రాంతీయ ముస్లిం పార్టీలు గెలుచుకున్నాయి.[7] సింధ్, పంజాబ్, బెంగాల్, ఒరిస్సా, యునైటెడ్ ప్రావిన్స్, సెంట్రల్ ప్రావిన్స్, బొంబాయి, అస్సాంలలో కాంగ్రెస్ ముస్లింలు ఎవరూ గెలవలేదు.[6]
| ప్రావిన్స్ | కాంగ్రెస్[8] | ముస్లి లీగ్[8] | ఇతర పార్టీలు[8] | స్వతంత్రులు[8] | ముస్లిం స్థానాలు | మొత్తం |
|---|---|---|---|---|---|---|
| అస్సాం | 33 | 10 | 24 (ముస్లిం పార్టీ) 14 (నాన్-కాంగ్రెస్) |
27 | 34 | 108 |
| బెంగాల్ ప్రెసిడెన్సీ | 54 | 37 | 36 (కృషక్ ప్రజా పార్టీ) 10 |
113 | 119 | 250 |
| బీహార్ | 92 | 0 | 12 | 48 | 34 | 152 |
| బొంబాయి | 86 | 18 | 14 (అంబేద్కర్ పార్టీ) 9 (బ్రాహ్మణేతరులు) 6 |
42 | 30 | 175 |
| సెంట్రల్ ప్రావిన్స్ | 70 | 5 | 8 (ముస్లిం పార్లమెంటరీ బోర్డు) 8 |
21 | 112 | |
| మద్రాసు | 159 | 9 | 21 (జస్టిస్ పార్టీ) | 26 | 29 | 215 |
| నార్త్ వెస్ట్ ఫ్రాంటియర్ ప్రావిన్స్ | 19 | 0 | 7 హిందూ-సిక్కు జాతీయవాదులు) | 24 | 36 | 50 |
| ఒరిస్సా | 36 | 0 | 8 జాతీయవాది 6 యూనియనిస్ట్ పార్టీ |
10 | 60 | |
| పంజాబ్ | 18 | 1 | 95 (యూనియనిస్ట్ పార్టీ) 14 (ఖల్సా నేషనల్ బోర్డ్) 11 (హిందూ ఎన్నికల మండలి) 10 (అకాలీస్) 4 |
22 | 86 | 175 |
| సింధ్* | 8 | 0 | 21 (సింధ్ యునైటెడ్ పార్టీ) 10 (సింధ్ హిందూ మహాసభ) 3 (సింధ్ ఆజాద్ పార్టీ) 3 (సింధ్ ముస్లిం రాజకీయ పార్టీ) 3 (యూరోపియన్లు) |
12 | 34 | 60 |
| యునైటెడ్ ప్రావిన్స్ | 133 | 26 | 22 (జాతీయ వ్యవసాయదారులు) | 47 | 66 | 228 |
| మొత్తం | 707 | 106 | 387 | 385 | 468 (రిజర్వడ్) | 1585
(1117 సాధరణ) |
మూలాలు
[మార్చు]- ↑ 1.0 1.1 Ian Talbot; Gurharpal Singh (2009). The Partition of India. Cambridge University Press. p. 32. ISBN 978-0-521-85661-4.
- ↑ 2.0 2.1 David Anthony Low (1991). Eclipse of empire. Cambridge University Press. p. 154. ISBN 0-521-45754-8.
- ↑ B. R. Tomlinson (1976). The Indian National Congress and the Raj, 1929–1942: The Penultimate Phase. The Macmillan Press. pp. 57–60. ISBN 978-1-349-02873-3.
- ↑ Barbara Metcalf; Thomas Metcalf (2006). A Concise History of Modern India (PDF) (2nd ed.). Cambridge University Press. p. 195. ISBN 978-0-521-86362-9.
- ↑ 5.0 5.1 Barbara Metcalf; Thomas Metcalf (2006). A Concise History of Modern India (PDF) (2nd ed.). Cambridge University Press. p. 196. ISBN 978-0-521-86362-9.
- ↑ 6.0 6.1 Peter Hardy (1972). The Muslims of British India. Cambridge University Press. p. 224. ISBN 978-0-521-09783-3.
- ↑ Hermann Kulke; Dietmar Rothermund (2004) [First published 1986]. A History of India (PDF) (4th ed.). Routledge. p. 314. Archived from the original (PDF) on 26 February 2015.
- ↑ 8.0 8.1 8.2 8.3 Joseph E. Schwartzberg (1992). A Historical Atlas of South Asia (2nd impression, with additional material ed.). Oxford University Press. p. 73. ISBN 0-19-506869-6.
