1923 మద్రాసు ప్రెసిడెన్సీ శాసనమండలి ఎన్నికలు
| |||||||||||||||||||||||||||||||||
98 స్థానాలు 50 seats needed for a majority | |||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||
_Ramalinga_Reddi.jpg)
1919 నాటి భారత ప్రభుత్వ చట్టం వచ్చాక, మద్రాసు ప్రెసిడెన్సీకి రెండవ శాసన మండలి ఎన్నికలు 1923 లో జరిగాయి. గత ఎన్నికల కంటే ఓటింగు శాతం ఎక్కువగా నమోదైంది. స్వరాజ్యవాదులు, భారత జాతీయ కాంగ్రెస్ నుండి విడిపోయిన సమూహం ఎన్నికల్లో పాల్గొన్నారు. తమను తాము మంత్రివర్గ వ్యతిరేకులుగా చెప్పుకునే ఒక వర్గం పార్టీని విడిచిపెట్టడంతో పాలక జస్టిస్ పార్టీ చీలిపోయింది. అత్యధిక స్థానాలు గెలుచుకున్నప్పటికీ మెజారిటీకి మాత్రం దూరమైంది. అయినప్పటికీ, మద్రాసు గవర్నర్ విల్లింగ్టన్ ప్రభుత్వం ఏర్పాటుకు ఆ పార్టీని ఆహ్వానించాడు. అప్పటివరకూ ప్రథమ మంత్రిగా ఉన్న పానగల్ రాజా రెండవసారి ప్రథమ మంత్రిగా కొనసాగడానికి పార్టీ నాయకుడు త్యాగరాయ చెట్టి నామినేట్ చేశాడు. CR రెడ్డి నేతృత్వంలోని ప్రతిపక్షం తన పదవీకాలం ప్రారంభమైన మొదటి రోజున ప్రభుత్వంపై తెచ్చిన అవిశ్వాస తీర్మానం ఎన్నికలేని సభ్యుల మద్దతుతో గట్టెక్కింది.
నేపథ్యం
[మార్చు]జస్టిస్ పార్టీలో చీలిక
[మార్చు]జస్టిస్ పార్టీలో నిరంతర అంతర్గత కలహాల కారణంగా, సమ్మతి వర్గం వారు ఒక మంత్రివర్గ వ్యతిరేకులనే వర్గంగా ఏర్పడ్డారు. ఈ గుంపులో సి. నటేశ ముదలియార్, TA రామలింగం చెట్టియార్, కట్టమంచి రామలింగారెడ్డి, P. సుబ్బరాయన్ వంటి ప్రముఖ సభ్యులు ఉన్నారు. పార్టీపై నిరంకుశ పాలన సాగిస్తున్నారని ఆరోపిస్తూ త్యాగరాయ చెట్టి నాయకత్వాన్ని వారు సవాలు చేశారు. సహాయ నిరాకరణ ఉద్యమంపై బ్రిటిష్ అణచివేతకు చెట్టి మద్దతు నివ్వడం సుబ్బరాయన్, RK షణ్ముగం చెట్టియార్‌లతో సహా అతని పార్టీ సభ్యులే ఆమోదించలేదు. త్యాగరాయ చెట్టి తమిళ సభ్యులెవరినీ మంత్రివర్గంలో చేర్చుకోకపోవడంతో తమిళ సభ్యులలో ఆగ్రహం కలిగింది. మునుపటి మంత్రివర్గ సభ్యులలో పానగల్ రాజా, కుర్మ వెంకట రెడ్డి నాయుడు తెలుగు సభ్యులు కాగా, AP పాత్రో ఒరిస్సాకు చెందినవాడు. త్యాగరాయ చెట్టి కూడా తెలుగు మూలం ఉన్నవాడే. [1]
స్వరాజ్యవాదుల పుట్టుక
[మార్చు]1920 ఎన్నికల తర్వాత సంవత్సరాలలో జాతీయ స్థాయిలో పెద్ద పరిణామాలు జరిగాయి. గాంధీ, సి. రాజగోపాలాచారితో సహా ఆయన అనుచరులు కాంగ్రెస్ ఎన్నికల్లో పాల్గొనకూడదని బలంగా విశ్వసించారు. అయినప్పటికీ, చిత్తరంజన్ దాస్ (CR దాస్), మోతీలాల్ నెహ్రూ, మరికొందరు ఎన్నికలలో కాంగ్రెస్ పాల్గొనాలని భావించారు. పార్టీ ఎన్నికలలో పాల్గొనాలని 1922 సెప్టెంబరు 7న ఒక తీర్మానాన్ని ఆమోదించింది. గాంధీ జైలు శిక్ష తర్వాత 1922 డిసెంబరులో గయలో జరిగిన కాంగ్రెస్ సమావేశంలో ఎన్నికలలో చురుకుగా పాల్గొనాలని సూచించే తీర్మానాన్ని ప్రవేశపెట్టేందుకు CR దాస్ చేసిన ప్రయత్నం విఫలమైంది. వెంటనే, CR దాస్, అతని అనుచరులు 1923 జనవరి 1న స్వరాజ్ పార్టీని స్థాపించారు. వారి వేదిక ఎన్నికలలో పోరాడడం, ఎన్నికలలో పాల్గొనడం, ద్వంద్వ పాలనకు లోపల నుండి సహాయ నిరాకరణను కొనసాగించడం వంటివి ఉన్నాయి. [1] అయితే, వారు కాంగ్రెస్ నుండి విడిపోలేదు. కాంగ్రెస్‌లో ఒత్తిడి తెచ్చే ఒక సమూహంగా ఉన్నారు. కాంగ్రెస్‌లోని అనుకూలమ్ వ్యతిరేక మండలి సభ్యుల మధ్య చాలా చర్చ జరిగిన తర్వాత, ఢిల్లీలో 1923 సెప్టెంబరు చివరిలో జరిగిన ఒక ప్రత్యేక సమావేశం సహాయ నిరాకరణకు నిబద్ధతను పునరుద్ధరిస్తూ ఎన్నికలలో పాల్గొనేందుకు సిద్ధంగా ఉన్న కాంగ్రెస్ సభ్యులకు అధికారం ఇచ్చింది. సభకు హాజరుకాని రాజగోపాలాచారి మండలి ప్రవేశానికి మద్దతు తెలిపాడు. జాతీయ స్థాయిలో మండలి ప్రవేశానికి మద్దతు తెలిపినప్పటికీ, అతను తమిళనాడులో మాత్రం దానికి వ్యతిరేకంగా పని చేస్తూనే ఉన్నాడు. 1924 ఫిబ్రవరిలో గాంధీ జైలు నుండి విడుదలైన తర్వాత, కౌన్సిల్ ప్రవేశానికి అయిష్టత వ్యక్తం చేస్తూ స్వరాజ్యవాదులను కాంగ్రెస్ గూటికి చేర్చేందుకు సిద్ధమయ్యాడు. మద్రాసులో కూడా రాజాజీ ఇదే విధానాన్ని అనుసరించాలని ఆయన సలహా ఇచ్చాడు. 1925 వరకు రాజాజీ, గాంధీ సలహాను బహిరంగంగా అంగీకరించలేదు. [2] S. శ్రీనివాస అయ్యంగార్ స్వరాజ్యవాదులలో చేరి మద్రాసు ప్రెసిడెన్సీలో పార్టీ యంత్రాంగానికి నాయకుడయ్యాడు. [3]
నియోజకవర్గాలు
[మార్చు]మద్రాసు శాసన మండలిలో గవర్నరు, ఎగ్జిక్యూటివ్ కౌన్సిల్‌లోని ఎక్స్ అఫిషియో సభ్యులతో పాటు మొత్తం 132 మంది సభ్యులు ఉన్నారు. 132 మందిలో, 98 మంది ప్రెసిడెన్సీ లోని 61 నియోజకవర్గాల నుండి ఎన్నికయ్యారు. నియోజకవర్గాలు మూడు విభాగాలున్నాయి - 1)మహమ్మదీతేర-పట్టణ, మహమ్మదీయేతర గ్రామీణ, బ్రాహ్మణేతర పట్టణ, మహమ్మదీయ-పట్టణ, మహమ్మదీయ-గ్రామీణ, ఇండియన్ క్రిస్టియన్, యూరోపియన్, ఆంగ్లో-ఇండియన్ 2) భూస్వాములు, విశ్వవిద్యాలయాలు, ప్లాంటర్లు వర్తక సంఘాలు (సౌత్ ఇండియా ఛాంబర్ ఆఫ్ కామర్స్ & నట్టుకోట్టై నగరతార్ అసోసియేషన్) వంటి ప్రత్యేక నియోజకవర్గాలు 3) ప్రాదేశిక నియోజకవర్గాలు. 28 నియోజకవర్గాలు బ్రాహ్మణేతరులకు రిజర్వ్ చేసారు. 29 మంది సభ్యులను నామినేట్ చేసారు. వీరిలో గరిష్ఠంగా 19 మంది ప్రభుత్వ అధికారులు, 5 గురు మహిళలు, 5 గురు పరైయర్, పల్లర్, వల్లువర్, మాల, మాదిగ, సక్కిలియార్, తొట్టియార్, చెరుమాన్, హోలెయ వర్గాలకు, ఒకరు " వెనుకబడిన మార్గాలకు" చెందినవారు. కార్యనిర్వాహక మండలి సభ్యులతో సహా, శాసనసభ మొత్తం బలం 134. [4] [5] [6]
పోలింగు
[మార్చు]మొదటి కౌన్సిల్ పదవీకాలం 1923 సెప్టెంబరు 11తో ముగిసింది. రెండవ కౌన్సిల్‌కు అక్టోబరు 31న ఎన్నికలు జరిగాయి. భారీ వర్షాలు, కొన్ని ప్రాంతాల్లో వరదల కారణంగా పోలింగ్‌ను నవంబరు 10 వరకు పూర్తి చేయడం ఆలస్యమైంది. కేవలం 44 నియోజకవర్గాలకు మాత్రమే ఎన్నికలు జరిగాయి. మిగిలిన 17 నియోజకవర్గాల నుంచి 20 మంది సభ్యులు ఏకగ్రీవంగా ఎన్నికయ్యారు. [7] ఆస్తి అర్హతల ఆధారంగా ఫ్రాంచైజీ పరిమితం చేయబడింది. [8] మొదటి ఎన్నికల కంటే ఈ ఎన్నికల్లో ఎక్కువ మంది ఓట్లు వేశారు. నార్త్ ఆర్కాట్ రూరల్ నియోజకవర్గంలో 28%, మద్రాస్ నగరంలో 58.8%, తిరునెల్వేలి-పాళయంకోటై అర్బన్ నియోజకవర్గంలో 77% పోలింగ్ నమోదైంది. మొత్తం అధ్యక్ష పదవికి 36.2% పోలింగ్ నమోదైంది. [9] [10]
ఫలితాలు
[మార్చు]జస్టిస్ పార్టీ అతిపెద్ద పార్టీగా అవతరించింది గానీ, సాధారణ మెజారిటీ సాధించలేకపోయింది. స్వరాజ్యవాదులు 11 స్థానాల్లో పోటీ చేయగా అన్నింటిలోనూ విజయం సాధించారు. కింది పట్టికలో పార్టీల వారీగా సభ్యుల సంఖ్యను చూడవచ్చు. [9]
| పార్టీ | ఎన్నికైనవారు | నామినేటైన, ఎక్స్ అఫీషియో సభ్యులు | మొత్తం |
|---|---|---|---|
| జస్టిస్ పార్టీ | 44 | 0 | 44 |
| స్వరాజ్ పార్టీ | 11 | 0 | 11 |
| స్వతంత్రులు | 6 | 1 | 7 |
| మంత్రి వ్యతిరేకి | 37 | 0 | 37 |
| అధికారులు | 0 | 11 | 11 |
| నాన్-అఫీషియల్స్ | 0 | 17 | 17 |
| మొత్తం | 98 | 29 | 127 |
విశ్లేషణ
[మార్చు]కింది పట్టికలో సామజిక వర్గాల పరంగా సభ్యుల సంఖ్యను చూడవచ్చు. [9]
| పార్టీ | ఎన్నికైనవారు | నామినేటైన, ఎక్స్ అఫీషియో సభ్యులు | మొత్తం |
|---|---|---|---|
| బ్రాహ్మణులు | 13 | 1 | 14 |
| బ్రాహ్మణేతరులు | 61 | 8 | 69 |
| అణగారిన తరగతులు | 0 | 9 | 9 |
| మహమ్మదీయులు | 13 | 1 | 14 |
| భారతీయ క్రైస్తవులు | 5 | 2 | 7 |
| యూరోపియన్లు, ఆంగ్లో-ఇండియన్లు | 6 | 8 | 14 |
| మొత్తం | 98 | 29 | 127 |
జస్టిస్ పార్టీ పేలవమైన పనితీరుకు నాలుగు కారణాలున్నాయి - 1) పార్టీలో అంతర్గత అసమ్మతి దానిని బలహీనపరిచింది. నటేశ ముదలియార్, MC రాజా, O. కందసామి చెట్టియార్ వంటి సభ్యులు మొదటి కౌన్సిల్ సమయంలో పార్టీ పనితీరును బహిరంగంగా విమర్శించారు. 2) మొదటి మంత్రివర్గం నుండి తమిళులను మినహాయించడం వల్ల దక్షిణాదిలో తమిళం మాట్లాడే ప్రెసిడెన్సీ జిల్లాల్లో అది బలహీనపడింది 3)స్వరాజ్ పార్టీ చిన్నదైనప్పటికీ, జస్టిస్ పార్టీకి ముఖ్యమైన ప్రతిపక్షంగా ఉద్భవించింది. 4) సమర్థవంతమైన ప్రచారం లేకపోవడం ఎన్నికల్లో పార్టీ పనితీరును దెబ్బతీసింది. [7]
ప్రభుత్వ ఏర్పాటు
[మార్చు]ఎన్నికల తర్వాత మద్రాసు గవర్నరు విల్లింగ్టన్ ప్రభుత్వాన్ని ఏర్పాటు చేయాలని జస్టిస్ పార్టీని పిలిచాడు. ఇద్దరు మాజీ మంత్రులైన పానగల్ రాజా (ప్రథమ మంత్రిగా), AP పాత్రోను మంత్రివర్గంలో చేర్చుకోవాలని త్యాగరాయ చెట్టి సిఫార్సు చేశాడు. అభివృద్ధి శాఖ మంత్రి కూర్మా వెంకట రెడ్డి నాయుడును తొలగించి, బదులుగా తమిళ సభ్యుడు టిఎన్ శివజ్ఞానం పిళ్లై మంత్రివర్గంలో తీసుకున్నారు. 1923 నవంబరు 19న మంత్రులు పదవీ బాధ్యతలు స్వీకరించారు. కౌన్సిల్ కార్యదర్శులుగా అబ్దుల్లా ఘటాల సబీబ్ బహదూర్, ఎస్. అర్పుదసామి ఉడయార్, టిసి తంగవేలు పిళ్లై నియమితులయ్యారు. గవర్నరు కొత్త ఎగ్జిక్యూటివ్ కౌన్సిల్‌లో CG తోడుంటర్, AR నాప్, CP రామస్వామి అయ్యర్, వాసుదేవ రవి వర్మ వలియ రాజా ఉన్నారు. ఎల్‌డి స్వామికన్ను పిళ్లైని ఒక సంవత్సరం పాటు శాసన మండలి అధ్యక్షుడిగా గవర్నరు నియమించారు. అతని పదవీకాలం ముగిసిన తర్వాత అతని వారసుడిని కౌన్సిల్ స్వయంగా ఎన్నుకోవాలి. కౌన్సిల్ 1923 నవంబరు 26 నుండి 1926 నవంబరు 7 వరకు కొనసాగింది.[1][9]
అవిశ్వాస తీర్మానం
[మార్చు]జస్టిస్ పార్టీ అత్యధిక సీట్లు గెలుచుకున్నప్పటికీ, మెజారిటీకి ఇంకా తక్కువగానే ఉంది. అందువల్ల, మండలి మొదటి రోజు సమావేశంలో (1923 నవంబరు 27) దాని ప్రభుత్వ చట్టబద్ధతను ప్రశ్నిస్తూ అవిశ్వాస తీర్మానాన్ని ప్రవేశపెట్టారు. భారత శాసన చరిత్రలో ఇదే మొదటి అవిశ్వాస తీర్మానం.[11] యునైటెడ్ నేషనలిస్ట్ పార్టీ (యుఎన్‌పి)గా తమను తాము ఏర్పాటు చేసుకున్న మంత్రిత్వ వ్యతిరేకులు ఈ ప్రతిపాదనను ప్రవేశపెట్టారు. ప్రవేశపెట్టిన సిఆర్‌రెడ్డి తన ప్రకటనలో తాము ప్రశ్నించినది గవర్నరు అధికారాన్ని కాదని, జస్టిస్ పార్టీ ప్రభుత్వ చట్టబద్ధతను ప్రశ్నిస్తున్నామనీ చెప్పాడు. ప్రధానంగా అతనికి ప్రధాన రెండు - 1) ప్రజలు ప్రభుత్వానికి వ్యతిరేకంగా ఉన్నారని ఎన్నికల ఫలితాలు తెలుపుతున్నాయి 2) వివిధ స్థానిక ప్రభుత్వ సంస్థల అధ్యక్షులను ఎన్నుకోవడంలో పానగల్ రాజా బంధుప్రీతి చూపారు.
పానగల్ రాజా, ఏపీ పాత్రోలు ప్రభుత్వాన్ని సమర్థించారు. S. సత్యమూర్తి (తరువాత స్వరాజ్ పార్టీ నాయకుడు) ఈ తీర్మానానికి మద్దతుగా అసెంబ్లీలో తన తొలి ప్రసంగం చేశాడు. [11] ఈ తీర్మానంపై రెండు రోజుల పాటు చర్చించి నవంబరు 28న ఓటింగ్‌కు పెట్టారు. నామినేటెడ్ సభ్యుల మద్దతుతో ప్రభుత్వం మనుగడ సాగించింది. 21 మంది ఎన్నుకోబడని సభ్యులతో సహా 65 మంది సభ్యులు తీర్మానాన్ని వ్యతిరేకించగా, 43 మంది మద్దతు ఇచ్చారు. 10 మంది (వెంకట రెడ్డి నాయుడుతో సహా) తటస్థంగా ఉన్నారు. ఈ తీర్మానానికి మద్దతు ఇచ్చిన, ప్రభుత్వానికి వ్యతిరేకంగా ఓటు వేసిన సభ్యులలో UNP సభ్యులు, స్వరాజ్యవాదులు, స్వతంత్రులు, అనధికారిక ముస్లిం సభ్యులు ఉన్నారు. ఈ తీర్మానాన్ని వ్యతిరేకిస్తూ ప్రభుత్వానికి ఓటు వేసిన సభ్యుల్లో జస్టిస్ పార్టీకి చెందిన 44 మంది సభ్యులు, 13 మంది నామినేటెడ్, 8 మంది ఎక్స్ అఫీషియో సభ్యులు ఉన్నారు. [12] [7][9][13] జస్టిస్ పార్టీని దాని ప్రారంభం నుండి వ్యతిరేకించిన జాతీయవాద వార్తాపత్రిక, ది హిందూ ఇలా రాసింది:
అధికారిక, నామినేటెడ్ సభ్యులను మినహాయిస్తే, అనుకూలంగా 44 ఓట్లు, వ్యతిరేకంగా 43 ఓట్లు వచ్చాయి. ఓటర్ల కోణం నుండి చూస్తే, 44 ఓట్లు 1,92,855 మందికి ప్రాతినిధ్యం వహించగా, 43 ఓట్లు 2,57,144 మందికి ప్రాతినిధ్యం వహించాయి. కాబట్టి, మంత్రులకు వ్యతిరేకంగా ఓటర్లు తమ తీర్పును ఇచ్చారనేది స్పష్టమైంది.[1]
ప్రభావం
[మార్చు]1923 ఎన్నికల ద్వారా ఏర్పడిన రెండవ జస్టిస్ ప్రభుత్వం 1920-23 నాటి మొదటి జస్టిస్ ప్రభుత్వం అనుసరించిన విధానాలు, కార్యక్రమాలనే కొనసాగించింది, విస్తరించింది. 1922 డిసెంబరు 18న తొలిసారిగా ప్రవేశపెట్టిన హిందూ ఎండోమెంట్ బిల్లును చివరకు 1925 లో ఆమోదించారు. దీంతో ప్రెసిడెన్సీలోని చాలా హిందూ దేవాలయాలు ప్రాంతీయ ప్రభుత్వ నియంత్రణలోకి వచ్చాయి. ఆ తరువాత వచ్చిన అనేక హిందూ, స్వచ్ఛంద ధర్మాదాయ (HR & CE) చట్టాలకు ఈ చట్టమే పూర్వగామి అయింది.[14][15]
మూలాలు
[మార్చు]- ↑ 1.0 1.1 1.2 1.3 S. Krishnaswamy (1989). The role of Madras Legislature in the freedom struggle, 1861–1947. People's Pub. House (New Delhi). pp. 126–131.S. Krishnaswamy (1989). The role of Madras Legislature in the freedom struggle, 1861–1947. People's Pub. House (New Delhi). pp. 126–131.
- ↑ David Arnold (1977). The Congress in Tamilnad: Nationalist politics in South India, 1919–1937. Manohar. pp. 77–94. ISBN 978-0-908070-00-8.
- ↑ K. V. Ramanathan (2008). Tha Satyamurti letters: The Indian freedom struggle through the eyes of a Parliamentarian. Dorling Kindersley (India) Pvt. Ltd. p. 76. ISBN 978-81-317-1488-1.
- ↑ S. Krishnaswamy (1989). The role of Madras Legislature in the freedom struggle, 1861-1947. People's Pub. House (New Delhi). pp. 215–219.
- ↑ Mithra, H.N. (2009). The Govt of India ACT 1919 Rules Thereunder and Govt Reports 1920. BiblioBazaar. pp. 186–199. ISBN 978-1-113-74177-6.
- ↑ Hodges, Sarah (2008). Contraception, colonialism and commerce: birth control in South India, 1920-1940. Ashgate Publishing. pp. 28–29. ISBN 978-0-7546-3809-4.
- ↑ 7.0 7.1 7.2 Rajaraman, P. (1988). The Justice Party: a historical perspective, 1916–37. Poompozhil Publishers. pp. 212–220.
- ↑ Mithra, H.N. (2009). The Govt of India ACT 1919 Rules Thereunder and Govt Reports 1920. BiblioBazaar. pp. 186–199. ISBN 978-1-113-74177-6.
- ↑ 9.0 9.1 9.2 9.3 9.4 Saroja Sundararajan (1989). March to freedom in Madras Presidency, 1916–1947. Madras : Lalitha Publications. pp. 334–339.
- ↑ Irschick, Eugene F. (1969). Political and Social Conflict in South India; The non-Brahmin movement and Tamil Separatism, 1916–1929. University of California Press. p. 258. ISBN 9780520005969. OCLC 249254802.
- ↑ 11.0 11.1 S. Muthiah (2004-10-25). "When the postman knocked". The Hindu. Archived from the original on 2005-01-24. Retrieved 2009-12-22.
- ↑ S. Krishnaswamy (1989). The role of Madras Legislature in the freedom struggle, 1861–1947. People's Pub. House (New Delhi). pp. 126–131.S. Krishnaswamy (1989). The role of Madras Legislature in the freedom struggle, 1861–1947. People's Pub. House (New Delhi). pp. 126–131.
- ↑ Ralhan, O. P. (2002). Encyclopaedia of Political Parties. Anmol Publications PVT. LTD. pp. 179–80. ISBN 978-81-7488-865-5.
- ↑ "The Hindu Religious and Charitable Endowments Department". Department of HR & CE. Government of Tamil Nadu. Archived from the original on 2010-01-06. Retrieved 2009-12-26.
- ↑ Rajaraman, P. (1988). The Justice Party: a historical perspective, 1916–37. Poompozhil Publishers. pp. 255–260.